ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ
Καλημέρα στους ναυαγιστές της σελήνης.
Εαυτέ, ποιά μάσκα προτείνεις;
Ξέρω, μια ακόμη Δευτέρα για υποκριτές,
Επομένως αυτή που το στόμα κλείνεις.
Κατηγορούσα τους στενούς μου φίλους,
Καθώς έγνεφα «Ανέβα» στην ιστορία.
Επειδή η μούσα που θυμάμαι ζητούσε χειροκρότημα.
Λυπάμαι που δε ζούσε αρκετά εννοούσα,
Ώστε να είναι παρούσα στην πράξη κάθε φορά που φοβάμαι τη φασαρία
Ή ασθμαίνοντας την κυνηγούσα.
Άλλο ένα παράσημο χρωστάω σε όσους με λέγανε «φυτό»
Γιατί τους άκουσα και συνέχισα να ανθίζω σε ένα πεδίο αυθυπο-βολής.
Αφιερώνω τον τίτλο στα σχόλια που έπονται.
Γεννήθηκα νάρκισσος να σημαδεύω της ομορφιάς μου τον κλέφτη.
Οι ανάσες τέμνονται και στο κέντρο χορεύω.
Απορώντας ποιος τελικά κουβαλά τον καθρέφτη.
Μοσχομυριστά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι αδιαπέραστες σκιές της τεχνολογικής «προόδου» που ακολουθούν πιστά την ανάγκη μου να πρωταγωνιστήσω τόσο στον πραγματικό όσο και τον εικονικό κόσμο, τόσο σε αυτόν όσο και τον άλλο κόσμο. Δεν είναι ατομικιστής όμως κάποιος που προβάλλει πτυχές της ζωής του, τουλάχιστον όχι όσο κάποιος που τις παρακολουθεί συγκρίνοντας τι του λείπει και τι του περισσεύει. Δεν είναι παραποιητής γεγονότων κάποιος που αναρτά μια μόνο από τις πραγματικότητές του, τουλάχιστον όχι όσο κάποιος που προωθεί μόνο την πραγματικότητα με την οποία θα ταυτιστούν περισσότεροι άλλοι, μέσω των οποίων πιστεύει ότι θα ταυτιστεί αργότερα ο ίδιος.
Νάρκισσος. Δεν έχω επιχειρήσει να με αναλύσω πρόσφατα. Το κάνουν ήδη αμέτρητοι πυλώνες της κοινωνίας, προπάντων αλγόριθμοι και ποσοστά που αναδεικνύουν την απήχηση που κατέκτησα, απήχηση από ό,τι θα μάθω ποτέ για μένα. Οι ρίζες μου φημολογείται ότι φυτρώνουν σε τρύπες και κενά της προσωπικότητάς μου, δημόσιας και μη, εντός και εκτός σύνδεσης. Της δικής μου προσωπικότητας. Δικής μου όπως λέμε «θα σε αναγνωρίσω». Με αναγνωρίζω ακόμη και στο σκοτάδι, ή καλύτερα, αναγνωρίζω το σκοτάδι ακόμη και σε μένα. Δεν καταλαβαίνω βέβαια, αν προτιμώ να με βλέπω στον καθρέφτη ή αν με γοητεύει περισσότερο το γυαλί κάτω από το οποίο με βλέπεις εσύ. Θέλω, θέλω να με θέλεις εσύ, πιο πολύ εσύ.
Νάρκισσος; Αποδέξου με. Αποδέξου την ειδοποίησή μου, το μήνυμά μου, αποδέξου με, με ένα μήνυμα, με ένα σχόλιο ή και κανένα ή όσα έχεις, όσο περισσότερα τόσο θα κοιτάω, θα παρατηρώ, θα ψηλαφίζω τα τεχνικά μου χαρακτηριστικά μέχρι να εντοπίσω το λάθος, αλλά κυρίως το σωστό. Για να το βλέπεις εσύ, υπάρχει. Και είμαι από τη φύση μου κοινωνικό ον, το ξέρω γιατί ο χρήστης Αριστοτέλης μου υπενθύμισε πως δε μπορώ να ζήσω μόνο μαζί μου. Είναι πιο ορθολογικό να μοιράζεσαι το κόστος, συμφωνώ.
Νάρκισσος! Εγώ που προσμένω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου να έρθει, να έρθει πριν έρθει να με βρει εκείνος κι απόψε. Είμαι ταυτόχρονα πομπός και δέκτης, θύτης και θύμα μιας ιδιωτικότητας που ιδιωτικοποιείται. Δηλαδή, συνδιαλέγομαι, αλληλεπιδρώ και φέρω ευθύνη, απέναντι στο σύνολο των πλευρών που απαρτίζουν το σχήμα μου. Σχήμα λόγου, προφανώς, αν και δεν καταλαβαίνω πάλι. Η αμορφία και η δυσμορφία παραμορφώνονται; Παρακωλύω την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, κλειδωμένος στο δωμάτιό μου; Συμφέρον μου, το συμφέρον της. Για ποιάς κοινωνίας το συμφέρον δε με βγάζεις; Ως ποιάς κοινωνίας το συμφέρον με βλέπεις; Ποια κοινωνία; Μη με βγάλεις. Είναι ωραία τα δυο μας.
Νάρκισσος…
Ο Αρθρογράφος
