«ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ».. ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΠΙΛΟΤΟ

Μας γράφει η Κωνσταντίνα Βουδούρη

Όλα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2020. Δύο εβδομάδες αναστολής των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, είπαν. Ως επί το πλείστον, για τους νέους ήταν ακόμα μία ευκαιρία να μην αναγκάζονται να πηγαίνουν στα πανεπιστήμια και να παρακολουθούν τις πολύωρες και πολλές φορές βαρετές πανεπιστημιακές διαλέξεις. Ποιος θα το φανταζόταν ότι η μόνιμη επιστροφή στα αμφιθέατρα θα αποτελούσε πλέον τη μεγαλύτερη επιθυμία των φοιτητών;

Για σχεδόν δύο χρόνια ζούμε μία διαφορετική πραγματικότητα, αρκετά δύσκολη, λόγω της πανδημίας του COVID-19. Μία κατάσταση η οποία έχει πλήξει όλους τους τομείς και όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, επηρεάζοντας συγχρόνως με έναν άκρως αρνητικό τρόπο την ψυχολογία των ατόμων. Τα κυβερνητικά μέτρα αλλάζουν καθημερινά προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο οι αρμόδιοι φορείς να ελέγξουν και ίσως να συμβάλλουν στη μείωση της εξάπλωσης του ιού. Τι γίνεται, ωστόσο με τους νέους;

Αν και φαινομενικά έχει επέλθει η κανονικότητα με τα πανεπιστήμια να είναι πλέον ανοικτά, η συγκεκριμένη απειλή και ο πανικός που επικρατεί ούτε έχουν φύγει, ούτε τα κρούσματα έχουν μειωθεί. Αντιθέτως, τα κρούσματα τείνουν να εμφανίζουν μία σημαντική αύξηση, με αποτέλεσμα η αναστολή της δια ζώσης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης να πρέπει να αποφασισθεί ανά πάσα στιγμή, να βρίσκεται, δηλαδή πάντα «πάνω στο τραπέζι».

Ταξίδια, Erasmus, πάρτι, αδιάκοπα ξενύχτια, πολύωρες συζητήσεις και συναντήσεις για εργασίες και διάφορα projects της σχολής, αν και 90% καταλήγεις να συζητάς για άσχετα πράγματα- όλοι το ξέρουμε αυτό- είναι πράγματα που έχουν ταυτιστεί στο μυαλό μας με τη φράση «φοιτητική ζωή».

Αλλά από το 2020 έχουν αλλάξει πολλά πράγματα…

Μάσκες και online μαθήματα έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής ενός νέου. Ο φόβος, δυστυχώς υπάρχει και έχει ακινητοποιήσει ένα μεγάλο αριθμό νέων αποτρέποντάς τους από το να ζήσουν τη φοιτητική ζωή που είχαν ονειρευτεί στην εφηβική τους ηλικία.

Είναι αλήθεια ότι οι νέοι έχουν χάσει πολλά από τα φοιτητικά τους χρόνια. Είναι αλήθεια ότι θα έπρεπε να διασκεδάζουν χωρίς φόβο και άγχος, ταξιδεύοντας και ανακαλύπτοντας τον κόσμο και συνεπώς την ενήλικη ζωή. Όμως, είναι και αλήθεια ότι τα νεανικά χρόνια δε γυρνάνε πίσω. Πολλές φορές δε χρειάζεται να σκεφτόμαστε και να στεναχωριόμαστε για τα πράγματα που δεν έχουμε, αλλά να είμαστε ευγνώμονες για τα πράγματα που έχουμε. Τα μικρά πράγματα κάνουν τη διαφορά και αυτό δε πρέπει κανείς να το ξεχνά. Μία βόλτα στη γειτονιά ή και δίπλα στη θάλασσα, συζητήσεις με φίλους σε σπίτια ή και σε ταράτσες με θέα την πόλη, μας απέδειξαν αυτά τα δύο χρόνια κατά τη διάρκεια της καραντίνας πως πάντα υπάρχει τρόπος κάποιος να διασκεδάσει με τα αγαπημένα του πρόσωπα, χωρίς να θέσει την υγεία του σε υψηλό κίνδυνο.

Ας μην σκεφτόμαστε, λοιπόν πως θα ήταν τα φοιτητικά μας χρόνια, χωρίς τον COVID-19. Δεν αξίζει. Ας προσπαθήσουμε να τα κάνουμε όσο πιο όμορφα γίνεται, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες. Είναι «τα καλύτερα μας χρόνια» αν μη τι άλλο, ας μην τα έχουμε στον αυτόματο πιλότο…