ΟΤΑΝ Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΗΤΑΝ ΡΩΜΑΙΚΗ ΕΠΑΡΧΙΑ
Το 67π.Χ. η βασίλισσα του Εβραϊκού Κράτους της Δυναστείας των Ασμοναίων, Σαλώμη θα πεθάνει αφού αρρώστησε βαριά και θα υπάρχει πρόβλημα στην διαδοχή της. Οι δύο γιοί της Σαλώμης θα έρθουν σε ρήξη, ο Αριστόβουλος ο Β και ο Υρκανος ο Β. Τότε ο Υρκανος θα συμμαχήσει με τους Ναβαταιους (στα Γεωγραφικά του Στράβωνα περιγράφονται ως ένα Αραβικό Έθνος) ενώ ο Αριστόβουλος σε αντίδραση θα στείλει μήνυμα στον Ρωμαίο στρατηγό και πολιτικό Πομπήιο για βοήθεια σε αντάλλαγμα χρήματα. Ο Πομπήιος, ενώ ήταν στην Συρία, βρέθηκε σε δύσκολη θέση καθώς έπρεπε να πάει στον Πόντο ώστε να τελειώνουν οι Ρωμαίοι με το Ελληνικό Βασίλειο του Πόντου. Τότε οι Ρωμαίοι αξιωματικοί στις λεγεώνες άρχισαν να αγανακτούν για το τι θα γίνει. Τελικά ο Πομπήιος πήρε την απόφαση και εισέβαλε το 63π.Χ. στο βασίλειο των Ασμοναίων και κατέλαβε το ίδιο έτος την Ιερουσαλήμ μετά από πολιορκία.
Έτσι τόσο ο Αριστόβουλος ο Β όσο και ο Υρκανος ο Β σκοτώθηκαν από τους Ρωμαίους, και μέσα σε λίγα χρόνια ο Εμφύλιος και η επέμβαση των Ρωμαίων στοίχισε την ζωή σε πάνω από 20.000 Ιουδαίους ενώ δεκάδες χιλιάδες τραυματίστηκαν και άλλοι έχασαν τα σπίτια τους. Το 57π.Χ. μετά από διάφορες αναταραχές, οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να οργανώσουν το βασίλειο που ήταν υποτελείς εντελώς πλέον σε αυτούς, σε 5 αυτόνομες περιφέρειες, όπου η κάθε μία είχε το δικό της θρησκευτικό συμβούλιο. Οι πρωτεύουσες από αυτές τις περιφέρειες ήταν: η Ιερουσαλήμ, η Ιεριχώ, η Σεπφώρις, η Αμαθούς και η Γάδαρα.
Από το 56π.Χ. μέχρι και το 41π.Χ. οι Ρωμαίοι βοήθησαν στην ανέγερση μέχρι και στην επισκευή Ελληνικών πόλεων που είχαν καταστραφεί από τους Ιουδαίους και άλλους από προηγούμενους πολέμους ανάμεσα στους Σελευκίδες και στους Πτολεμαίους. Το 40π.Χ. οι Πάρθιοι Πέρσες εισέβαλαν στην Συρία και την Παλαιστίνη και μέσα σε ένα περίπου χρόνο κατέλαβαν όλα αυτά τα εδάφη. Οι Πάρθιοι είχαν κερδίσει τους Ρωμαίους ήδη το 53π.Χ. στην πρώτη τους σύγκρουση και ήταν αήττητη απέναντι τους και εκμεταλλεύτηκαν την κρίση στον Ρωμαϊκό Κόσμο για να πετύχουν αυτές τις κατακτήσεις.
Οι Ρωμαίοι αντέδρασαν σχετικά γρήγορα. Το 39π.Χ. η Ρωμαϊκή Σύγκλητος έδωσε την εντολή με την έγκριση και του Μάρκου Αντωνίου και του Οκταβιανού Αυγούστου, να γίνει ανακατάληψη της Παλαιστίνης από τον Εβραίο, Ιδουμαϊκής καταγωγής, Ηρώδη τον Α (72π.Χ. – 3π.Χ.). Το 37π.Χ. μετά από 2 χρόνια πολέμου κατάφερε να κατακτήσει την Παλαιστίνη με Ρωμαϊκές λεγεώνες και μερικά άλλα στρατεύματα. Το 37π.Χ. κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και διέταξε την σφαγή Ιουδαίων αμάχων. Έτσι ξεκίνησε η βασιλεία του Ηρώδη, όπου το βασίλειο του ήταν υποτελής στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Σε αυτή την περίοδο που κυβέρνησε ο Ηρώδης και κράτησε 35 ολόκληρα χρόνια, έγιναν μεγάλα οικοδομικά έργα, αναπτύχθηκε το εμπόριο και υπήρξε οργανωμένη διακυβέρνηση δίνοντας λόγο για τα πάντα στους Ρωμαίους που ήταν εκεί.
Από την άλλη πλευρά σε αρκετές περιπτώσεις ο Ηρώδης διέταξε σφαγή σε γυναικόπαιδα και δολοφόνησε την πρώτη του γυναίκα και τα δύο του πρώτα παιδιά, ενώ ξανά παντρεύτηκε. Ήταν ένας σκληρός και οργανωτικός ηγέτης ενώ ένιωθε απειλή από τους Ζηλωτές και ότι ακούγονταν για τον λεγόμενο Μεσσία.
Μέσα από όλα αυτά τα γεγονότα οι Ισραηλίτες περίμεναν έναν Μεσσία, που θα ήταν η πολιτική λύση για αυτούς. Δηλαδή πίστευαν ότι Μεσσίας ήταν ο Δαυίδ, ο Σολομώντας, ο Κύρος Β ο Μέγας και ο Μέγας Αλέξανδρος, μεγάλοι βασιλείς μέσα στους Αρχαίους χρόνους που είχαν γραφτεί μέχρι και θρύλοι για αυτούς. Έτσι ο Μεσσίας που ήθελαν οι Εβραίοι, ήταν ένας άνθρωπος μόνο (όχι Θεός και Άνθρωπος), Βασιλιάς με στρατό, πλούτο και θα τους έλυνε όλα τα προβλήματα. Μόνο οι Εσσαίοι που ήταν μια θρησκευτική έως και αιρετική Ιουδαϊκή ομάδα, περίμεναν δύο Μεσσίες έναν βασιλιά για τα πολιτικά και στρατιωτικά θέματα και έναν Αρχιερέα ή Σοφό Προφήτη που θα ήταν ο Δάσκαλος της Δικαιοσύνης για τα θρησκευτικά ζητήματα.
Έτσι ο Μεσσίας που ακόμα περιμένουν οι Εβραίοι δεν είναι Θεάνθρωπος ή απλός και ταπεινός αλλά ανέκαθεν πρόσωπο επίγειας εξουσίας με δύναμη και πλούτο. Αυτή η αντίληψη διαμορφώθηκε μέσα από αιώνες ιστορικής πορείας για τους Εβραίους και αυτό θα ήταν ένας μόνιμος «πονοκέφαλος» για τους Ρωμαίους καθώς κάθε ένας που θα ισχυρίζονταν ότι ήταν ο Μεσσίας, θα σήμαινε ότι θα διεκδικούσε αυτόματα τον θρόνο της Ιουδαίας. Κατά το 3π.Χ. περίπου η Επαρχία της Ιουδαίας θα χωρίζονταν διοικητικά στην Ηρώδεια Τετραρχία μετά τον θάνατο του Ηρώδη του Α.
Έτσι τα εδάφη την εποχή που έζησε ο Ιησούς και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στην Παλαιστίνη ήταν πλέον ως εξής: ο Ηρώδης ο Αρχέλαος είχε τα εδάφη της Ιουδαίας, της Ιδουμαίας και της Σαμάρειας, ο Ηρώδης ο Αντίπας είχε τα εδάφη της Γαλιλαίας και της Περαίας, ο Φίλιππος είχε τα εδάφη πάνω από την Δεκάπολη και κάτω από την Συρία (τότε ήταν και αυτή Ρωμαϊκή επαρχία) και η Σαλώμη Α ήταν τοπάρχης σε 3 πόλεις και είχε το μικρότερο μερίδιο από τα εδάφη που είχαν οι υπόλοιποι (στην ουσία αυτή κατείχε την αντίστοιχη γεωγραφικά λωρίδα της Γάζας). Μετά από αρκετές πολιτικές εξελίξεις και νέες αλλαγές στην διοίκηση της περιοχής, ξέσπασε ο Πρώτος Ιουδαϊκός Πόλεμος, όπου οι Ρωμαίοι θα κατέστρεφαν την Ιερουσαλήμ το 70μ.Χ. και από τότε οι Εβραίοι θα διασκορπίζονταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Μόλις το 1948 ιδρύθηκε το Κράτος του Ισραήλ, έχοντας ξανά οι Εβραίοι κρατική υπόσταση μετά από 1900 χρόνια, αλλά τότε θα ξεκινούσε και το Παλαιστινιακό ζήτημα.
Βιβλιογραφία:
- Ζάρρας, Χ., Κώστας, Θ. (2013). Ιστορία των Χρόνων της Καινής Διαθήκης 515π.Χ. – 135μ.Χ.
- Αγουρίδης, Σ. (2011).Ιστορία των Χρόνων της Καινής Διαθήκης. Εκδόσεις Πουρνάρας Π.Σ.Ντανιέλ, Ρ. (2005). Η καθημερινή Ζωή στην Παλαιστίνη στους Χρόνους του Ιησού. Εκδόσεις Παπαδήμας.
- Ιώσηπος, (1997). Ιουδαϊκές Αρχαιότητες. Εκδόσεις Κάκτος.
- A History of the Jewish War: A. D. 66 – 74, Mason, S. (2016). A History of the Jewish War: A. D. 66 – 74. Cambridge University Press.
Διαδικτυακή Πηγή:
- Ο Πρώτος Ιουδαϊκός Πόλεμος: Η Μεγάλη Επανάσταση του 66μ.Χ. – 74μ.Χ.
link: https://www.offlinepost.gr/2022/01/04/o-protos-ioydaikos-polemos-h-megali-epanastasi/