«ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΝΟΗΜΑ ΣΤΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ»
Στην απέραντη έκταση του κόσμου, το ζήτημα του νοήματος της ζωής προβάλλει δυσοίωνα, αμφισβητώντας την ίδια την ουσία του. Η συνειδητοποίηση ότι όλα όσα αγωνιζόμαστε τελικά θα καταρρεύσουν στο κενό, λόγω του αναμφισβήτητου θανάτου μας, μπορεί να είναι μια παραλυτική σκέψη. Ακόμα και αν τα έργα μας παραμείνουν στη μνήμη των μελλοντικών ανθρώπων, η ανθρωπότητα κάποτε θα εξαφανιστεί, και κάποτε, θα εξαφανιστεί και κάθε απόδειξη ότι υπήρχαμε σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Έχω παλέψει με αυτό το υπαρξιακό δίλημμα από την παιδική μου ηλικία, με μια ανάμνηση χαραγμένη στη συνείδησή μου.
Η ανάμνηση αυτή αφορά τον ξαφνικό θάνατο ενός φίλου του παππού μου. Τη μια μέρα ήταν ζωντανός, δραστήριος και ζούσε μια φυσιολογική ζωή όπως η δική μου και την επόμενη απλά χάθηκε χωρίς καμία προειδοποίηση, από εγκεφαλικό επεισόδιο. Στην ηλικία των 4 ή 5 ετών, βρέθηκα λοιπόν, να αμφισβητώ την εφήμερη φύση της ζωής, αναζητώντας απαντήσεις από τους μεγαλύτερούς μου, ρωτώντας τους την απόλυτα φυσιολογική ερώτηση «μα που πήγε;». Αλλά το μόνο που μπορούσαν να προσφέρουν ήταν η αποκαρδιωτική αλήθεια ότι όλοι βαδίζουμε αναπόφευκτα προς τον θάνατό μας και αυτό που βρίσκεται πέρα από αυτόν παραμένει ένα μυστήριο.
Αυτή η τρομακτική αλήθεια με συνόδευε στις κρίσιμες στιγμές της ζωής μου, αντηχώντας δυνατά κάθε φορά που πλησίαζα σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι της. Η ματαιότητα όλων των προσπαθειών, το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου καθιστά τα πάντα ασήμαντα. Ακόμη και τα μεγαλύτερα επιτεύγματα και η σημαντικότερη πρόοδος θα υποκύψουν τελικά στην αμείλικτη πορεία του χρόνου. Το αναπόφευκτο της θνητότητας μας προβάλλει μεγάλο, εγείροντας το ερώτημα – γιατί να ασχοληθούμε; Η πιο λογική ερώτηση που θα μπορούσε να κάνει ένας άνθρωπος. Όπως είπε και ο Πορτογάλος ποιητής Φερνάντο Πεσσόα, αν η καρδιά είχε μυαλό θα σταματούσε.
Ωστόσο, αναζητώντας μία εναλλακτική άποψη, βρήκα μια απελευθερωτική νοοτροπία. Η αποδοχή ότι οι πράξεις και τα επιτεύγματά μας προορίζονται να ξεθωριάσουν μέσα στο συνεχώς μεταβαλλόμενο σύμπαν επιτρέπει μια μοναδική ελευθερία. Νεότερος μπορεί να έδινα έμφαση στις κοινωνικές προσδοκίες που μας επιβάλει το περιβάλλον μας, αλλά η αποκάλυψη ότι αυτές οι προσδοκίες είναι τελικά ασήμαντες ήταν απελευθερωτική.
Αυτή η προοπτική προσφέρει μια ανακούφιση από το βάρος της τελειότητας και της κοινωνικής επικύρωσης. Κάθε λάθος, γίνεται ένα σκαλοπάτι και όχι ένα εμπόδιο. Τα παραπτώματα και οι λανθασμένες εκτιμήσεις, που κάποτε ήταν επαχθείς, τώρα διαλύονται, σαν χαρτί στο νερό, στο απεριόριστο σύμπαν που εκτυλίσσεται. Η συνειδητοποίηση ότι η κληρονομιά μας είναι εφήμερη γίνεται καταλύτης για να ζήσουμε αυθεντικά. Η επιδίωξη των κοινωνικών κανόνων και των εξωτερικών επικυρώσεων χάνει κάθε αξία, ανοίγοντας τον δρόμο για μια ζωή ευθυγραμμισμένη με τις προσωπικές μας επιθυμίες. Δεν υπάρχει κάποια υποχρέωση, μπορεί κανείς να εξαφανίσει κάθε ανάγκη να ελέγξει κάθε πτυχή της ζωής και να αγκαλιάσει το απρόβλεπτο ταξίδι.
Ενώ αναγνωρίζω την απόλυτη έλλειψη νοήματος των προσπαθειών μας, βρίσκω παρηγοριά στην ιδέα ότι ο σκοπός της ζωής έγκειται στην επιδίωξη της προσωπικής ολοκλήρωσης. Σε αυτή τη σύντομη στιγμή στο σύμπαν, προσπαθώ να δημιουργήσω μια ζωή που ευθυγραμμίζεται με τον αληθινό μου εαυτό, αφήνοντας θετικό αντίκτυπο στους άλλους. Η επιδίωξη της επιτυχίας δεν αφορά τη συμμόρφωση με τις κοινωνικές προσδοκίες, αλλά τη δημιουργία μιας ζωής που αντηχεί με αυθεντικότητα και χαρά.
Μπροστά στην παροδικότητα της ζωής, το ερώτημα μετατοπίζεται από το «Γιατί να κάνεις το οτιδήποτε;» στο «Γιατί να μη ζήσεις μια ζωή αληθινή για τον εαυτό σου;». Αγκαλιάζοντας αυτή την προοπτική, απελευθερωνόμαστε από τα δεσμά των κοινωνικών προσδοκιών, επιλέγοντας να ζούμε με σκοπό, πάθος και νόημα. Μπορείς να στοχεύσεις να ζήσεις μια ζωή που, που όταν θα τη βλέπεις στα γερατειά, να γνωρίζεις ότι αγκάλιασες την παροδική φύση της και έζησες αυθεντικά, συνεισφέροντας στην κοινωνία με το καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ο Αρθρογράφος
