«ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ;»
Η αίσθηση της αυτοεκτίμησης και η αυτοπεποίθηση μας, επηρεάζεται βαθιά από τις εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας. Πάμε λοιπόν να δούμε τον αντίκτυπο της παιδικής ηλικίας στην επιτυχίας μας και πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτούμε μια συνηθισμένη ζωή ως πηγής ευημερίας.
Για ορισμένα άτομα, η πίεση να είναι ξεχωριστοί είναι πολύ έντονη. Αυτά τα άτομα, οδηγούμενα από μια βαθιά ριζωμένη ανάγκη για αποδοχή, δυσκολεύονται να αποδεχτούν τη δική τους αντιληπτή μετριότητα. Οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας όπου οι γονείς πρόβαλλαν τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους στα παιδιά τους, συχνά συμβάλλουν σε αυτή τη νοοτροπία. Το παιδί επιβαρύνεται με την ευθύνη να κάνει τα πράγματα καλύτερα για τον γονέα του, οδηγώντας σε μια αδιάκοπη επιδίωξη της επιτυχίας.
Σε αντίθεση με τους κοινωνικούς κανόνες, η επίτευξη μπορεί μερικές φορές να θεωρηθεί ως μια μορφή ψυχικής ασθένειας. Εκείνοι που εμφανίζονται ως υψηλά επιτυχημένοι, μπορεί στην πραγματικότητα να οδηγούνται από μια άσχημη κατάσταση του νου. Αντίθετα, εκείνοι που βρίσκουν ικανοποίηση σε μια συνηθισμένη ζωή, απαλλαγμένοι από την αδιάκοπη ανάγκη να θεωρούνται πετυχημένοι, μπορεί να είναι οι πραγματικά συναισθηματικοί ώριμοι άνθρωποι. Η κοινωνία συχνά δεν εκτιμά την αξία μιας ήσυχης ζωής και λανθασμένα τη συνδέει με την αποτυχία.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, μια ανάλυση γίνεται μια μετασχηματιστική εμπειρία. Μετά από χρόνια επιτευγμάτων, τα άτομα μπορεί να φτάσουν σε ένα σημείο όπου δεν μπορούν πλέον να συνεχίσουν. Αυτή η κατάρρευση, αν και αποδιοργανωτική και ενοχλητική, μπορεί να χρησιμεύσει ως καταλύτης για την αυτο-ανάπτυξη και την κατανόηση. Με την αποσυναρμολόγηση των θεμελίων της καθοδηγούμενης, αλλά δυστυχισμένης σταδιοδρομίας τους, τα άτομα δημιουργούν μια ευκαιρία για πραγματική θεραπεία και αυτο-ανάπτυξη.
Η κοινωνία τείνει να δίνει έμφαση στην επιδίωξη εξαιρετικών εμπειριών, αφήνοντας λίγο χώρο για την εκτίμηση των συνηθισμένων χαρών της ζωής. Οι ταινίες, οι διαφημίσεις και τα άρθρα ενισχύουν σταθερά την ιδέα ότι η ζωή μας είναι ασήμαντη αν δεν είναι γεμάτη με πολυτελή σπίτια, φήμη και ταξίδια. Ωστόσο, υπάρχει τεράστια χαρά στις απλές πτυχές της ζωής, όπως η ανατροφή ενός παιδιού, οι παρέες και η απλή καθημερινή εργασία.
Καθώς απελευθερωνόμαστε από τις κοινωνικές προσδοκίες, αρχίζουμε να εκτιμούμε τις πραγματικές πολυτέλειες της ζωής. Απλότητα, ησυχία, βαθιές φιλίες, δημιουργικότητα χωρίς εξωτερική αναγνώριση, αγάπη. Αυτοί γίνονται οι θησαυροί που αγαπάμε.
Η αφήγηση της συνεχούς επιδίωξης εξαιρετικών επιτευγμάτων συχνά μας αφήνει να αισθανόμαστε ανεπαρκείς και αποσυνδεδεμένοι από τις χαρές μιας συνηθισμένης ζωής. Επαναξιολογώντας την παιδική μας κατάσταση, αγκαλιάζοντας την ομορφιά της απλότητας και βρίσκοντας ικανοποίηση στις καθημερινές εμπειρίες, μπορούμε να ανακαλύψουμε την αληθινή ευτυχία. Ας επαναπροσδιορίσουμε λοιπόν την επιτυχία για να αποκτήσουμε επιτέλους μια ζωή που μας γεμίζει.
Πηγές:
Brené Brown (2010). The Gifts of Imperfection: Let Go of Who You Think You’re Supposed to Be and Embrace Who You Are.
Ο Αρθρογράφος
