ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΜΙΑΣ 24 ΧΡΟΝΗΣ
Μας γράφει η Χρυσάνθη Πουλάκου
2022 και μια από τις πιο συχνές λέξεις που ακούμε σε καθημερινή βάση είναι αυτή του βιασμού. Ως βιασμός νοείται «η συνουσία ή άλλη σεξουαλική επαφή χωρίς τη θέληση ενός ατόμου» (el.wikipedia.org). Χωρίς τη θέληση ενός ατόμου σημαίνει χωρίς τη συναίνεση, ήτοι χωρίς τη συγκατάθεση αυτού. Συναινώ σημαίνει πως έχω πλήρη επίγνωση, καθώς και πλήρη έλεγχο της πράξης μου και προσχωρώ στην πράξη αυτή, χωρίς επιφυλάξεις. Η λέξη «ΟΧΙ» σε καμία περίπτωση, δεν ταυτίζεται με τη λέξη «ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ». Το «ΟΧΙ» σημαίνει «ΟΧΙ», σημαίνει «ΔΕ ΘΕΛΩ» και η χροιά του είναι μόνο αρνητική. Το όχι δεν επιδέχεται ερμηνείας ή εξειδίκευσης, ούτε και υποκρύπτει κάποια άλλη έννοια ή σημασία. Η μόνη σαφής, λογική και αυτονόητη σημασία του να λέει κάποιος όχι, είναι επειδή δε θέλει να το κάνει.
Όπως αναφέρει ο Μαγγανάς, “ο βιασμός είναι πρωτίστως ένα έγκλημα βίας και επιβολής και όχι ένα έγκλημα σεξουαλικό.” Είναι μια ενέργεια εξουσιαστική, αμιγούς βίας και κακοποίησης. Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο «προφίλ» των ατόμων που προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις, οπότε καλό θα ήταν να μην αναζητούμε κάτι τέτοιο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πράξη αυτή υποκρύπτει, κατ’ εμέ, μία παθογένεια ολόκληρης της κοινωνίας. Η προσοχή μας πρέπει να εστιαστεί στην ανατροφή, στη διαπαιδαγώγηση, στα πρότυπα, τις αντιλήψεις και τις αξίες που ενστερνίζεται και υιοθετεί κάθε άτομο, εντός και εκτός οικογένειας.
Συγκεκριμένα, όσον αφορά το κομμάτι της οικογένειας, είναι αξιοσημείωτο ότι τα αγόρια ανατρέφονται από πατεράδες και μανάδες με ύψιστο σκοπό να γίνουν ισχυροί, δυνατοί, «λογικοί» και «κουβαλητές» των οικογενειών τους. Θα «πρέπει» να κρύβουν τα συναισθήματα, τις αδυναμίες τους και καθετί που παραπέμπει στη θηλυκή τους πλευρά. Τα αγόρια διδάχθηκαν ότι για να «αξίζουν» και να θεωρούνται «ικανοί», θα πρέπει να έχουν δύναμη, να μάθουν να επιβάλλονται και «να υψώνουν τη φωνή». Ποτέ δεν έμαθαν να εστιάζουν στις αξίες του σεβασμού, της αποδοχής, της τρυφερότητας και της αγάπης.
Από την άλλη πλευρά, μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία όπου η «φωνή» της γυναίκας αδυνατεί να ακουστεί. Σε μια κοινωνία που η γυναίκα είναι ίσως υπερβολική, παράλογη, ή και «συναισθηματική» Που το συναίσθημα και η ευαισθησία, ταυτίζεται με την αδυναμία. Η γυναίκα αυτής της κοινωνίας, δεν πρέπει να έχει άποψη, ούτε και να εκφράζει τα θέλω της. Η γυναίκα αυτή, πρέπει να ντύνεται «καθώς πρέπει», προκειμένου παρερμηνευτούν οι προθέσεις της, που το «όχι» της ή το «δε θέλω» ισοδυναμεί με το «έλα μωρέ αφού η όλη στάση, η συμπεριφοράς της και το ντύσιμο της, το ζητούσε».
Αυτές οι απόψεις, καθώς και αυτά τα πρότυπα ανδρών και γυναικών, μας περιβάλλουν. Και όσο δεν αλλάζουμε τα ως άνω, καλό θα ήταν να μην περιμένουμε οποιαδήποτε πρόοδο ή εξέλιξη. Η μοναδική απόρροια όλων αυτών, είναι οι άνθρωποι να οδηγούνται σε τέτοιες βίαιες, επιθετικές και αποτρόπαιες συμπεριφορές, επειδή δε γνώρισαν το ΣΕΒΑΣΜΟ και την ΑΓΑΠΗ προς το συνάνθρωπο. Είναι παράλογο που δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα από όλα αυτά;
Κάθε γυναίκα έχει ή μάλλον θα έπρεπε να έχει τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με κάθε άντρα. Κάθε γυναίκα θα ντύνεται όπως θέλει. Θα πηγαίνει με όποιον θέλει. Θα λέει όχι όποτε θέλει. Δε θα φοβάται να περπατήσει μόνη στο δρόμο. Θα λέει ΟΧΙ, όποτε θέλει. Και το όχι της δε θα σημαίνει ανοχή η συγκατάθεση. Εν έτη 2022 συζητάμε και αγωνιζόμαστε ακόμη για τα βασικά, τα αυτονόητα. Κάθε άλλο παρά δίκαιο μοιάζει αυτό. Το μόνο που υποδηλώνει η κατάσταση αυτή είναι την προβληματικότητα της κοινωνίας μας και το πόσες προσπάθειες πρέπει να γίνουν ακόμη για να δικαιωθούν και να ακουστούν όλες αυτές οι γυναίκες. Έχουμε μακρύ δρόμο μπροστά μας.
Ωστόσο, πιστεύω στο δίκαιο, πιστεύω στις γυναίκες και στη φωνή αυτών. Πιστεύω στην προσπάθεια, στην αλλαγή, στο καλό των ανθρώπων, στη βελτίωση και πρωτίστως πιστεύω στο φως που υπάρχει πίσω από όλο αυτό το σκοτάδι..
Ο Αρθρογράφος
